Sołtys: Krystyna Ruks
Miejscowość pierwotnie nazywana była Nowymi Olendrami, co sugeruje, że powstała z osady zamieszkanej przez ludność z północnozachodnich Niemiec lub Niderlandów. Późniejszą nazwę, a więc Nowołoskoniec, mieszkańcy interpretują jako „Nowego lasu koniec”. Niemcy z kolei nadali jej nazwę Eichquast, co w wolnym tłumaczeniu oznacza „Dębowe chwasty”.
Wieś powstała w obrębie starostwa obornickiego w 1746 roku jako dzierżawa szlachecka, w której skład wchodziły także Oborniki i osady olenderskie w Słonawach i w Uścikowie. Osadę w dzisiejszym Nowołoskońcu utworzono dzięki staraniom Kaspra Rogalińskiego, któremu z poparciem króla Stanisława Augusta przyznano na Sejmie Nadzwyczajnym przełomu 1767 i 1768 roku wieś w dziedziczne prywatne posiadanie. Został więc on pierwszym jej właścicielem, co potwierdził także Sejm Rozbiorowy lat 1773-1775.
W zaborze pruskim narastało osadnictwo niemieckie w regionie, a w wyniku tego większość mieszkańców Nowołoskońca zaczęli stanowić Niemcy. Mniejszość polska uległa częściowej lub całkowitej germanizacji i w relacjach sąsiedzkich posługiwała się wyłącznie językiem niemieckim. Podczas drugiej wojny światowej wysiedlono część polskich rodzin, a pozostałych zapędzono do przymusowych robót. Pozbawiono Polaków także wartościowych przedmiotów czy mebli. Dziś jednak jedynym świadectwem niemieckiej obecności w Nowołoskońcu jest stary protestancki cmentarz.
W 1931 roku w Nowołoskońcu żyło 336 ludzi żyjących w 51 domach. W przeciągu kolejnych 90 lat, liczba mieszkańców wsi spadła do 275 ludzi w 2023 roku.
Nad bezpieczeństwem pożarowym mieszkańców czuwa oddział Ochotniczej Straży Pożarnej.
Wieś jako jedna z nielicznych posiada swój herb. Został on zaprojektowany z okazji 250 rocznicy jej założenia, a więc w 1996 roku. W centrum tarczy herbowej znajduje się dąb, nawiązujący do niemieckiej nazwy wsi. Po bokach dębu znajduje się piastowski orzeł biały i herb „Łodzia”, którym pieczętował się Kasper Rogaliński, pierwszy właściciel osady.
