Zmarł zasłużony oborniczanin – Zenon Begier – „Olbrzym”
W sobotę 27 lipca 2019 r. zmarł Zenon Begier wybitny sportowiec ziemi obornickiej w świecie sportu znany pod pseudonimem „Olbrzym” ze względu na swój wzrost (202 cm). Dziś jego zasługi szczególnie dla lekkiej atletyki w Obornikach są trochę zapomniane, dlatego warto przypomnieć sobie tę wybitną postać.
Zenon Begier urodził się 23 listopada 1935 r., mieszkał wraz z rodzicami i rodzeństwem przy ul. Lipowej 6. Kolejno był pracownikiem Młyna Dalhmanna i Państwowego Przedsiębiorstwa Robót Kolejowych. Swoją przygodę ze sportem rozpoczął w latach 50-tych w tzw. „Klasztorku”, gdzie wówczas była sala i boisko. Organizacją życia sportowego w Obornikach zajmował się wówczas Zygfryd Maćkowiak. Pod jego okiem trenował ten przyszły reprezentant i rekordzista Polski, dwukrotny olimpijczyk. Wszystkich którzy trenowali w klasztorku nazywano „Maćkami”. Wówczas największą karierę Zenonowi wróżono na piłkarskim boisku w roli bramkarza. Dlatego wstąpił w szeregi obornickiego klubu „Sparta”. Będąc już jako nastolatek bardzo wysokim chłopcem rozpoczął swoją przygodę jako bramkarz. Jak sam wspominał po latach przez kontuzję ręki jego bramkarska przygoda się zakończyła. Będąc młodym zawodnikiem próbowali zwerbować go w swoje szeregi poznańscy trenerze koszykówki oraz bosku.
W 1956 r. wszystko się zmieniło z chwilą powołania do odbycia zasadniczej służby wojskowej. Tam rozpoczęła się przygoda z dyskiem. Najpierw na mistrzostwach jednostki, następnie w Mistrzostwach Polski wojsk lot niczych, gdzie uzyskał wynik ponad 38 metrów. Po powrocie do Obornik najpierw sam przygotował sobie bazę treningową, a następnie z powodu braku trenera na miejscu trafił do poznańskiej „Warty”. Życie sportowca chcącego solidnie trenować nie było łatwe. Pana Zenona nie omijały wtedy chwile zwątpienia i załamania. Zwyciężyła jednak chęć osiągnięcia sportowego sukcesu. Pomógł w tym ówczesny dyrektor Fabryki Mebli Pan Henryk Kaliszan, otaczając Zenona szczególną osobistą opieką, która pozwoliła na regularne treningi, wyjazdy na obozy i właściwe przygotowanie się do Igrzysk Olimpijskich. W 1960 r. osiągając podczas zawodów wynik ponad 55 metrów został zauważony przez trenera Jana Mulaka. Nowy okres w sportowej karierze rozpoczął się z chwilą poślubienia wspaniałej sportsmenki Janiny Wytyk i zmiany barw klubowych na WKS „Zawisza” Bydgoszcz. Swoją karierę sportową kontynuował w latach 1957- 1970.
Zenon Begier reprezentował Polskę na Igrzyskach Olimpijskich w Rzymie 1960 roku oraz w 1964 roku w Tokio. Ponad czterdzieści razy reprezentował Polskę w bardzo popularnych meczach międzypaństwowych, trzy razy wystąpił w barwach narodowych na Mistrzostwach Europy w Belgradzie, Budapeszcie i Atenach. W roku 1965 ustanowił rekord Polski w rzucie dyskiem. Mając 202 cm wzrostu był chyba najwyższym dyskobolem na świecie.
Uroczystość I Plebiscytu Sportowego Ziemi Obornickiej – 4 marca 1995 r, sala OOK
Po zakończeniu kariery sportowej Pan Zenon Begier zajmował się Szkoleniem młodzieży w rzutach. Jego wychowankowie zdobyli 86 medali Mistrzostw Polski. W latach 1980-1989 był trenerem kadry narodowej dyskoboli. Za wybitne osiągnięcia sportowe i działalność na rzecz klubu sportowego WKS Zawisza Bydgoszcz był wielokrotnie nagradzany i odznaczany m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, medalem „Za Zasługi dla Polskiego Komitetu Olimpijskiego”.
W 2006 r. podczas uroczystej sesji Rady Miejskiej z okazji Dni Obornik Zenon Begier otrzymał medal Zasłużony dla Ziemi Obornickiej. Inicjatorem przyznania tego wyróżnienia był Tadeusz Ratajczak.
Pogrzeb Zenona Begiera odbędzie się prawdopodobnie w następną sobotę.
Zenon Begier:
– Sparta Oborniki do 1956
– Warta Poznań 1957 – 1961
– Zawisza Bydgoszcz – 1962 – 1970
– 40 – krotny reprezentant Polski
– 1 – krotny rekordzista kraju w rzucie dyskiem 60.49 z 22 lipca 1965 r. w Warszawie
– 2 – krotny Mistrz polski
– rekordy życiowe: w pchnięciu kulą – 16.10 (16 lipca 1964 Warszawa) i rzucie dyskiem – 60.50 (22 września 1968 Frankfurt n/Odrą )
– największy sukces odniósł w Stuttgarcie (1965), kiedy zwyciężył w finale Pucharu Europy – 58.92 (dwa starty w mistrzostwach Europy w Belgradzie (1962) i Budapeszcie (1966) miał nieudane).
3-krotnie notowany był w rankingu światowym: 1964 (7), 1965 (3), 1966 (8). Mistrz Sportu (1961)
Źródło: www.olimpijski.pl, Gazeta Powiatowa, Tadeusz Ratajczak
Opracowanie: Krzysztof Nowacki